Welmoed Visser - Diepzielduiker

Al mijn hele leven ben ik gefascineerd door de verhalen die mensen vertellen, familieverhalen, anekdotes, terloopse zinnetjes. Verhalen zeggen veel over hoe iemand naar zichzelf en de wereld kijkt en de rol die iemand zichzelf heeft aangemeten. Verhalen bieden troost en verhalen kunnen mensen vastzetten. Verhalen zijn inkijkjes in iemand ziel of soms zijn het juist rookgordijnen.

Als kind zag ik al dat mensen vaak anders waren dan het verhaal dat ze naar buiten toe hooghielden. Het was een van de dingen die ik niet begreep aan de wereld. Ik dacht dat iedereen dat kon zien, het was zo vanzelfsprekend voor mij.

Mijn gevoeligheid werd niet begrepen in het gezin waarin ik opgroeide. Ik was een ‘lastig’ kind en heb mezelf vaak een belasting gevoeld voor mijn ouders. Dat leidde tot schaamte voor wie ik van binnen was.

Ik leerde om me af te keren van mijn talent: als iedereen het buitenkant-verhaal als waarheid zag, dan zou ik het wel mis hebben. Verwarrende decennia volgden, waarin ik probeerde te zijn zoals ik dacht dat de wereld dat van me verlangde, waarin ik rationeler werd en weinig deed met mijn intuïtieve kant. Mijn leven voelde leeg. Niet zelden had ik het gevoel dat ik in iemand anders’ leven terechtgekomen was.

Aan mijn buitenkant was dat niet te zien. Ik rolde door het gymnasium, deed twee studies, ging daarna werken bij verschillende kranten en radioprogramma’s.

Ik heb altijd van het maken van dingen gehouden. En met mijn fascinatie voor verhalen is het niet gek dat ik journalist werd. Bij het schrijven van mooie verhalen voelde ik me op mijn plek, maar de harde kant van de mediawereld heeft me altijd tegengestaan. (Hier vind je een deel van mijn journalistieke werk)

Zo binnen, zo buiten

Onder de oppervlakte bleef ik mijn talent trouwens gebruiken, zonder dat ik mijzelf ervan bewust was. In mijn werk als interviewer kostte het me weinig moeite om de diepere vragen te formuleren en de gesprekken die ontstonden gingen vaak over wat iemand ten diepste bewoog.

De verhalen die mijzelf het meest raakten gingen over mensen die moesten vechten om te mogen zijn wie ze waren. Over bestaansrecht. Dat thema zag ik beter en scherper in anderen dan dat ik het in mezelf zag. Pas langzaam viel het kwartje dat die verhalen weleens ook over mij konden gaan.

We but mirror the world, zei Ghandi. Zo binnen, zo buiten. Maar duurt het jaren voordat ik echt in de spiegel durfde te kijken.

Verhalen ontrafelen

Ik ontdekte dat ik werk te doen had met mezelf: dat ik vele lagen schaamte en aanpassing moest/mocht afleggen, dat ik blokkades en pijn moest aankijken, verhalen moest ontrafelen en mijn lichaam weer moest gaan bewonen. Daarbij heb ik hulp gekregen van verschillende leermeesters. Het was geen gemakkelijk proces, maar het voelde tenminste als mijn weg. Langzaam kwam ik weer dichterbij mijn eigen kern. Langzaam ging het leven weer stromen.

Inmiddels ben ik ernaartoe gegroeid om anderen te begeleiden. Dat ervaar ik als een groot geschenk. Mijn missie is om mensen weer in verbinding te brengen met hun eigen zuivere kern.