Medicijnwandeling

Een paar weken geleden deden we met mijn sjamanismecursus een medicijnwandeling door de duinen onder leiding van Nanna Nicole Medizijnsvrouw. We waren met vier vrouwen. Het was prachtig weer, we zagen de zon opkomen boven de duinen. Het landschap kleurde rozig als een jarenzeventigfoto.

Protest

We praatten niet, we focusten op onze eigen vraag. De mijne: wat mag mijn volgende stap zijn? Nanna liep voorop. En meteen bij de eerste kruising voelde ik de rebel in mij opkomen. “Waarom rechts?”, sputterde die, “ik heb zin om naar links te gaan.”

Overal was het even mooi. Ik kende de weg niet en Nanna wel. Kortom er was geen enkele reden waarom ik haar niet zou volgen.  Maar het protest herhaalde zich bij de volgende kruising en de volgende. Ik liep weliswaar met de groep mee, maar had daar helemaal geen zin in. En eigenlijk ook niet om stil te zijn.

Dat gedoe met die vraag irriteerde me ook

Ik wilde op mezelf het gebied verkennen en een beetje voor me uit neuriën zoals ik dat meestal doe als ik alleen in de natuur ben. Me laten opnemen in het grotere geheel. Dat gedoe met die vraag irriteerde me ook: moest ik nu echt bij elk blaadje dat me opviel gaan nadenken wat dat met mijn vraag te maken had? Ik ging er alleen maar heel hard door nadenken.

Ik dacht aan mijn zoon die, toen we zijn nieuwe school aanprezen met de tekst ‘ze werken er veel met projecten’, zei: “Ik wil niet hùn projecten doen, ik wil mijn projecten doen.” Die appel was niet ver gevallen.

Pijn van de kou

Weer een kruising, Nanna begon al bij voorbaat te lachen. En ik dacht nog wel dat ik mijn innerlijke weerstand voor mezelf had gehouden. Blijkbaar niet.

Pas nadat ik een stuk op blote voeten langs de vloedlijn had gelopen en mijn voeten pijn deden van de kou kon ik me overgeven aan het proces. Pijn kan soms aardend werken, wat eigenlijk gek is, want pijn is op andere momenten juist de reden voor dissociatie. De werkelijkheid zit vol wonderlijke nuances.

Nu hielp de pijn mij, het lichaam dat zei: hier ben ik en nergens anders. Daardoor kon ik eindelijk vrijheid in de vorm vinden. Ook als iemand anders (een stukje van) de route bepaalt, is er genoeg ruimte voor ontdekkingen en ideeën. Niet altijd hoef je zelf helemaal  je eigen pad uit te hakken.

‘Ik dacht de hele tijd: die gaat er vandoor’

Bij de nabespreking begon ik braaf over de felgroene blaadjes en dieren die me waren opgevallen: een citroenvlinder, parkieten, hooglanders.

Get to the point, zag ik Nanna denken. “ O ja”, zei ik voorzichtig, “en ik had niet zo’n zin om je te volgen.”
“Nee, dat was duidelijk”, lachte ze, “ik dacht de hele tijd: die gaat er vandoor.”

Slaperig bestaan

Het antwoord op de vraag waarmee ik was gaan wandelen was vanaf de eerste minuut duidelijk geweest: de rebel en de avonturier mogen de ruimte krijgen. Mijn volgende stappen gaan over nieuw terrein ontdekken, wat naadloos aansluit bij de fase waarin ik nu zit: een carrièreswitch van journalistiek naar coaching.

Sommige archetypes zijn dominant in bepaalde periodes van je leven en verdwijnen daarna weer wat meer naar de achtergrond en andersom. De avonturier en de rebel in mij hebben jarenlang een wat slaperig bestaan geleid, maar op dit moment kan ik niet om ze heen. Dat ik daarbij soms ook een stukje kan meelopen met anderen en niet alles zelf hoef uit te vinden, is work in progress voor mij.

Wil je meer weten over de archetypes die jouw gedrag beïnvloeden? Binnenkort organiseer ik een workshop waarin we gaan onderzoeken welke typetjes in jou aanwezig zijn en wat die te vertellen hebben over jouw zielsmissie en de fase waarin je zit.